Het was ergens in het begin van de jaren zestig. Het decor was een oud klooster dat in een kasteel was gevestigd. Het was toen een opleidingsinstituut voor jonge nonnen die, na hun opleiding, in diverse kloosters of andere Rooms-Katholieke instituten tewerk gesteld konden worden..

Deze nonnen werden niet voor religieus werk opgeleid, maar meer als huisbewaarster of huishoudster voor bisschoppen, priesters, abten enzo meer.

Het klooster werd geleid door een moeder-overste, zuster Onanina, die streng maar onrechtvaardig was. Zij zette alle meisjes naar haar hand en was niet vies van een smeergeldje hier of een steekpenninkje daar. Het gerucht ging dat zij de meisjes voor eigen gewin uitbuitte omdat de meisjes, dat was haar visie, later toch wel aan de lusten, grillen en grollen van hun opdrachtgevers werden blootgesteld (letterlijk, dat wel).

Veel van de novieten waren al reeds door de wol geverfd en wisten waar Abraham de mosterd haalde.

Zuster Virginie, aan wie deze vraag ook was gesteld, dacht aanvankelijk dat de mosterd uit het klooster van Dijon kwam.

Dat hebben ze toen maar zo gelaten.

Op een dag bleek dat het toilet boven bij de tussenzolder op het kasteel alweer niet goed werkte. Zuster Onanina had zuster Virginie gevraagd te helpen als de loodgieter zou komen. Virginie vertelde het aan haar zusters, waarvan een aantal direct aanbood om haar klusje over te nemen. Maar zuster Onanina had Virginie uitdrukkelijk verboden deze klus aan een ander over te dragen. Virginie was nu door zuster Onanina op haar kantoor ontboden.

“De loodgieter komt zo kind,” zei ze, “en je moet precies doen wat hij zegt anders krijgen we problemen.”

Of de duvel ermee speelde kwam de conciërge melden dat de loodgieter was gearriveerd.

“Laat hem binnenkomen,” zei zuster Onanina. Virginie keek geschrokken op.

Dit was de man die vorige week tijdens de vespers indringend naar haar had zitten staren, zo indringend en zo strak dat zij een lichtelijk onbehagen voelde. Ook nu staarde hij haar weer aan en gloeide er een broeierig vagevuur in zijn ogen. Virginie kon een rilling niet onderdrukken.

“Wat is er aan de hand?” vroeg de loodgieter.

“Niets,” zei Virginie.

“Ik vroeg het aan moeder-overste,” zei de loodgieter.

Zuster Onanina zei hem dat het toilet niet doortrok.

“Nee,” zei hij, “toiletten trekken zichzelf niet door, dat doen de mensen.”

“In ieder geval doet hij het niet,” zei zuster Onanina bits, “en hij moet gemaakt worden.”

Zij keek de loodgieter veelbetekenend aan.

“Dan heb ik hulp nodig,” zei hij en keek tersluiks met een begerige blik naar Virginie.

“Zuster Virginie zal helpen, zij weet waar het toilet is.”

Met een zwierige zwaai opende zij de deur en liet hen uit, niet nadat de loodgieter haar wat geld in haar reeds opgehouden hand had gefrommeld.

Zij liepen door de halfduistere gangen, begeleid door de holle echo van hun voetstappen naar de wenteltrap, die naar de tussenzolder voerde.

“Ga maar eerst,” zei de loodgieter, “en pas op dat je niet op de zoom van je pij trapt, zoals de vorige non. Die is uiteindelijk in een ziekenhuis beland.”

Zuster Virginie trok haar habijt enigszins op.

“Hoger,” adviseerde de loodgieter, net boven de knie.”

Hijgend van vermoeidheid en lust vanwege haar mooie ontblote benen kwam hij vlak achter haar aan. Zij kon als het ware zijn ademhaling op haar kuiten voelen. Uiteindelijk waren zij op de plek van bestemming aangekomen. Het was een stille, halfduistere ruimte, ver van het leef- en werkgebied van de nonnen. Er klonk geritsel en gesnerp van muizen en overal lagen keuteltjes.

De deur van het toilet stond open.

“Hier is het,” zei Virginie.

De loodgieter knielde en onderzocht de vloer. “Aha,” zei hij, “ik zie al.”

Virginie wilde weten wat hij dan al zag.

“De sporen van de stortbaksalamander.”

“Stortbaksalamander?”, herhaalde Virginie, “daar heb ik nooit van gehoord.”

“Veel mensen kennen hem niet,” zei hij, “want hij komt alleen in oude kastelen voor.”

“We gaan hem vangen,” zei hij, “als u nu op de bril gaat staan en dit sponsje in het water van de stortbak uitknijpt, schrikt hij en springt over de rand van de stortbak heen en vang ik hem op en laat ik hem stikken of bijt ik zijn kop eraf.”

Virginie rilde.

“Wat is dat voor sponsje?” vroeg ze.

“Dat is een ‘stortbak abortaalspons’, daar houden ze niet van en springen ze zó snel over de rand van de stortbak, dat haast niemand het ziet.”

“Okay,” zei Virginie en klom op de bril van het toilet.

“Stop,” riep de loodgieter, “dat is gevaarlijk, want met die sandaaltjes kun je makkelijk uitglijden. Ik help je wel ze uit te doen.”

Met een voorzichtig en teder gebaar hield hij haar kuit vast en hielp haar uit haar schoeisel.

Opnieuw wilde ze op de bril gaan staan.

“Stop,” riep de loodgieter weer, “die panty’s zijn heel glad en als je nu valt is dat echt gevaarlijk.”

“Ik heb geen kousen aan,” zei zij.

“Jawel,” zei hij.

“Nietes,” zei zij.

“Echt wel…”

“Echt niet…”

“Echt wel… wacht maar, zei gieter, “ik help je wel.”

Hij tilde haar pij op tot ongeveer haar knie.

“Niet doen,” zei Virginie, “als iemand ons ziet...”

“Niemand ziet ons en bovendien moet je doen wat ik zeg, weet je nog.”

Virginie knikte hulpeloos. Zij hield zichzelf vast aan de loden pijp van de waterleiding, terwijl de loodgieter zijn handen onder haar pij frommelde.

Virginie kermde zachtjes, “dat mag niet, dat mag niet…”

“Het moet,” zei hij en streelde haar kuiten.

“Ja,” zei hij beslist, “die panty moet uit anders is het gevaarlijk.”

“Het is geen panty,” steunde ze.

Virginie probeerde haar habijt weer in orde te brengen en verloor daardoor bijna haar evenwicht.

“Kijk,” zei de loodgieter, “daar ging je haast.”

Hij bewoog zijn handen zacht strelend langs haar benen naar boven en haakte zijn vingers vervolgens achter haar slip.

“Verrek, je hebt gelijk, jij draagt alleen een slipje.”

“Zie je nou wel,” stamelde ze en kreunde zachtjes...

Met zijn vingers in de boord van haar slip trok hij deze zachtjes over de ronding van haar bibs naar beneden. Hij versnelde zijn beweging zodat zij niet meer de kans kreeg te protesteren. Nadat hij haar van haar slip had ontdaan en zonder dat zij het kon zien, rook hij even aan haar slip hetgeen een onmiddellijke uitwerking op zijn eigen pijp had.

Hij streelde haar benen opnieuw.

“Waarom doet u dat,” vroeg Virginie kreunend.

“Ik controleer de stand van je benen zodat, als de stortbaksalamander komt, je niet te stijf op die bril staat. Blijf eens even stil staan. Zo ja, prima, en nu ietsje door je knieën zakken.”

Virginie deed zoals gevraagd. Hij streelde haar benen opnieuw, maar bracht zijn vingers aan haar kutje, dat onmiddellijk kleddernat werd.

“Stop,” riep Virginie, “stop.”

De loodgieter stopte.

“Ga door,” riep zij.

Hij stak nu zijn gehele middelvinger in het maagdelijk poesje.

“Ohhhh… niet doe… lekker,” riep zij luid.

“Sssst,” zei hij, “we moeten hem niet waarschuwen.”

“Sorry,”, zei ze, maar kreunde des te harder. “Gaat het goed zo?” vroeg ze.

“Nee,” zij hij, “die pij zit in de weg. Je hebt kans dat hij over de rand klimt en zich dan in je pij verbergt. Kom er maar weer af.”

Hij hielp haar naar beneden, maar hield een hand op haar kutje waartegen zij niet protesteerde.

“Trek je pij uit,” zei hij. Zij deed zoals opgedragen.

“Dat behaatje moet ook uit,” zei hij en bleef met zijn hand op haar kutje.

Nu stond zij naakt voor hem.

“Op de bril weer,” zei hij hees van hitsigheid. Het was best een geil gezicht, die jonge naakte non in die halfduistere w.c.

“Hou de spons er maar weer in,” zei hij.

Zij rekte zich nog verder uit, waardoor ze er zeer verleidelijk en sensueel uitzag.

“Zo goed?” vroeg ze.

“Heel goed,” zei hij, “heb je het koud?” vroeg hij.

“Nee, hoezo?”

“Je hebt hele grote stijve tepels.”

“Dat komt omdat u er zo lekker in knijpt.”

“Vind je dat lekker? Nog een keer doen?”

Ondertussen stond hij haar kontje te bevoelen, bracht haar benen een beetje uit elkaar, vingerde haar in haar kut en voorzichtig in haar poepertje. Zij kreunde.

Inmiddels had hij zich ontdaan van zijn kleding, had alleen zijn grote witte, nou ja witte… onderbroek nog aan. Nu begon hij haar kutje te likken, waardoor zij automatisch door haar knieën zakte en zodoende haar benen wijder uit elkaar raakten. Zij maakte draaiende bewegingen met haar heupen.

“Ik heb hem,” riep hij plotseling en haalde snel zijn stijve pik tevoorschijn.

“Ga zitten,” zei hij. Met één hand hielp hij haar van de bril af, liet haar zitten en zwaaide met zijn lul voor haar gezicht. “Mond open,” zei hij, “dan laten we hem stikken.”

Zij opende haar mond en hij stak zijn penis erin. Zij nu nam zijn harde lid in haar hand en bewoog haar hoofd automatisch van voor naar achteren. Plotseling liet ze hem slippen, maar hield hem wel vast.

“Het is helemaal geen stortbaksalamander, het is eh... eh... uw piemel! De stortbaksalamander bestaat niet, u wilt mij nemen!”

“Klopt schat,” zei hij, “dat gaan we nu doen. Mond open en pijpen!”

Zij wist niet wat te doen. Ruw pakte hij haar bij heur haar en trok haar nogal grof naar zijn onderbuik.

“Pijpen”, siste hij, “likken en zuigen.”

Zij schrok aanvankelijk en kokhalsde omdat zijn eikel helemaal achter in haar keel kwam, maar toen herinnerde zij zich dat zij dit een keer met een banaan had gedaan en hoe je dan moest reageren om niet te spugen. Hij ramde haar bij de haren heen en weer en opeens had ze er plezier in, meer dan zij aanvankelijk vermoedde en zij pijpte vervolgens dat het een aard had.

Hij pakte haar beet, draaide haar om en duwde haar stevig voorover waardoor zij met haar handen op de bril rustte. Hij bevochtigde zijn roede met speeksel en stak hem tussen haar billen door. Haar pruim was gezwollen van lust. Met zijn vingers spreidde hij haar kutje open en legde zijn ontblote eikel op de drempel van haar vagina en stootte ineens zo diep hij kon. Zij gaf een schreeuw, waardoor hij stopte. Opnieuw schreeuwde zij. Hij stootte nog eens… en nog eens en aldoor opnieuw en zij kreunde en schreeuwde van lust.

Plotseling trok hij zijn pik terug, draaide haar om, sloeg zijn handen om haar billen en trok haar fel tegen zich aan. Hij trapte zijn groezelige onderbroek weg en begon haar te kussen onderwijl haar romige kont knedend. Virginie steunde en kreunde van genot. Zijn handen zwierven over haar lichaam, naar haar volle witte tieten, blauw dooraderd en voorzien van grote harde lichtroze tepels waar hij hard aan trok, draaide en kneep. Ondertussen kneep zij in zijn handen.

“Je hebt mooie handen,” lispelde zij.

“Wat is er mooi aan?”, bracht hij uit.

“Ze zijn groot, sterk en een beetje eeltig,” dat vind ik lekker en mooi. Vooral als je in mijn borsten knijpt.”

“Tieten,” zei hij.

“Tieten,” herhaalde ze dromerig.

“Let maar eens op,” zei hij.

Hij sloeg zijn handen onder haar billen en met groot gemak tilde hij haar op. Automatisch spreidde zij haar benen en keek naar beneden waar zijn grote stramme lul zijn weg zocht naar haar klamme kut.

Die was gauw gevonden en met kracht stootte hij weer in haar. Zij geleken een beeld van Bernini. Hij duwde haar met haar rug tegen de zijwand van het toilet en ramde haar zo hard hij kon. Vanuit haar hangende positie kon zij alles heel goed zien. Zij zag hoe die stijve dooraderde pik van hem heen en weer in haar kut geknald werd en zij voelde een orgasme naderen. Hij ook en zij voelde dat, want zijn paal werd hoe langer hoe dikker. Langer natuurlijk niet, maar bij wijze van spreken. Zij poogde het klaarkomen uit te stellen om zo verder te kunnen blijven genieten.

Opeens voelde zij hoe zijn lul begon te schokken en voelde zij in haar kut (of misschien dacht ze dat) hoe zijn zaad als de kogels van een traag machinegeweer begon te spuiten en dat veroorzaakte ook bij haar een orgasme.

Hij perste haar met kracht tegen de wand, zijn lul helemaal in haar weggezonken.

Zo bleven zij geruime tijd staan, zijn handen klauwden nog steeds in haar billen.

Later, met een soppend geluid, trok hij zich uit haar terug.

“Het was heerlijk,” zei ze, “moeten we meer doen!”

Hij grinnikte. “Dat doe ik ook wel meer,” zei hij, “want er zijn hier vaak stortbaksalamanders.”

Er ging Virginie een licht op.

“Je was nog maagd hè?” vroeg hij.

Zij knikte.

“Dan doe je nu pas je naam eer aan,” zei hij.

“Hoe dan?”

“Virgin nie.”

Bernhard von Schieburg