In Japan spreekt men van 'chikan', een verzamelnaam voor de dagelijkse handtastelijkheden waar meisjes en vrouwen op de Japanse treinen slachtoffer van zijn. Chikan is een chronish probleem. Het fenomeen is zo groot dat men er een eigen woord voor heeft uitgevonden. Zoals tienduizenden andere vrouwen werd Kumi Sasaki dagelijks betast tijdens haar dagelijkse treinrit.
Om chikan tegen te gaan legt de Japanse spoorwegmaatschappij 'vrouwen-only' treinen in tijdens de spits, hangen de stations en metro's vol met affiches tegen chikan en worden er 'shame-stickers' uitgedeeld waarop staat dat handtastelijkheden eigenlijk een misdrijf zijn.
Wie Japan kent zegt dat #metoo slechts een schijntje is in vergelijking met chikan.
Kumi Sasaki nam tussen haar 12 en 18 jaar elke dag de trein naar school. Ze werd nagenoeg elke dag betast door mannen.
De eerste keer dat ze betast werd was op de JR Yamanote Line in Tokyo. Ze was 12.
Kumi schrijft: "De vingers van deze onwelkome hand gleden in de kraag van mijn blouse. Dan raakte hij mijn rug, vervolgens gleden zijn vingers langs mijn benen, dan langs mijn heupen naar mijin billen. Hij legde zijn hand onder de golving van mijn billen en duwde met zijn vingers mijn rok naar boven. Ik voelde daarna zijn vingers tussen mijn dijen onder mijn rok..."
Kumi was een kind en begreep in eerste instantie niet wat er gebeurde. Toen dergelijke handelingen bleven gebeuren kwam ze in een soort van permanente shock terecht als ze de trein nam. Iets waar bepaalde mannen dan nog eens extra misbruik van maakten.
De mannen die meisjes en vrouwen op de trein betasten zijn van alle leeftijden, van tieners tot zeventigers.
Kumi Sasaki leed erg onder de cultuur van handtastelijkheden. Ze begon zichzelf te verminken en ondernam een zelfmoordpoging. Ze is nu in de dertig en ze verliet Japan om in Parijs te gaan wonen.
Sasaki schreef een boek over zes jaar handtastelijkheden. In het Frans verscheen het boek onder de titel 'Tschikan'.
