Een prachtig geschreven ode aan de vrouwenliefde in en op de Fluessen, het op een na grootste meer van Friesland na het Tjeukemeer. Auteur Bernhard von Schieburg is een meester in het schilderen met woorden en beelden die lang beklijven.
***
Met een zacht ruisend geluid strijkt de wind langs de stagen van onze BM. Wij varen in echt heerlijk Nederlands weer: blauwe lucht, witte wolken, matig tot stevige bries. Het opspattend buiswater raakt ons als regen en we lachen erom. De boot helt enigszins naar bakboord over en ligt mooi op koers.
We varen op de Fluessen naar het noorden, richting Gaastmeer. De wind komt uit het noordoosten en af en toe plenst er wat buiswater in de boot. Merel en Jefke hebben voorzorgsmaatregelen getroffen en hebben hun badpak aangetrokken.
"Mijn topje wordt nat,” zegt Jefke.
"Doe hem af," zeg ik, "het oog wil ook wat!"
Behendig doet Jefke het behaatje af en legt hem in het kastje.
"En ik?" vraagt Merel.
"Wacht maar," zegt Jefke en trekt Merel haar schouderbandjes met een vloeiende beweging over haar bovenarmen en handen, waarna zij haar badpak tot aan de navel omlaag trekt.
Met plezier zie ik het schouwspel aan.
"Wanneer gaan we zonnebaden?" vraagt Jefke mij.
"Hoe noem je het nu?" vraag ik.
"Zonnebaden, lekker liggen..."
"Neuken bedoel je," vult Merel aan.
"We gaan hier zo linksaf, het binnenwater op en ga ik vissen en kunnen jullie doen wat je wilt..."
Rekening houdend met de stroom vaar ik het schip de Yntemasleat op richting windmolentje. We meren af in een rietkraag, uit de vaarroute van anderen. Ik gooi het anker in de rietwal zodat wij niet kunnen afdrijven en maak mijn hengelspullen in orde.
Merel en Jefke hebben zich inmiddels van hun resterende kleding ontdaan en zijn begonnen elkaar met factor zes in te smeren.
Aangezien ik alleen mijn korte broek aan heb, smeren zij mij waar nodig ook in.
Jefke heeft iets handigs bedacht en overlegt dat met Merel. Zij smeren hun borsten met veel te veel zonnecrème in en smeren dit zo op mijn lichaam. Wow, dat is geil, dat is te zien en te merken ook.
"Ik heb toch een te kleine korte broek gekocht," zeg ik.
De meiden liggen elkaar in te smeren en gezellig te kletsen.
Ik vis.
Na ruim een uur vis ik nog steeds en de meiden zijn in slaap gevallen.
Ik heb nog geen één keer beetgehad...
Andere plek, denk ik.
Voorzichtig maak ik de meisjes wakker door ze beurtelings op hun tepels te zuigen.
Loom en lustig ontwaken ze.
"Wil je neuken," vraagt Merel hoopvol.
"Dat moet je niet vragen, maar doen," zegt Jefke.
Ik leg hen uit dat ik naar een ander visstekje wil varen om mijn geluk nog eens te beproeven.
"Kunnen we niet eerst gaan neuken," vraagt Merel, "ik ben nu knettergeil!"
"Dat komt door de zon," weet Jefke, "ik ben ook zo hitsig als de nete."
"Straks dames," zeg ik, "we hebben nog tijd zat.”
Ik berg mijn hengelspullen op en de dames doen hun slipje aan. Daarna haal ik het anker op en laat de zeilen opgebonden op de giek zitten, we gaan op de motor.
De meisjes zitten rechtop en laten zich door de warme wind strelen, hun borsten fier vooruit. Zo varen we een klein kwartiertje en zien wij ineens een sloepje met buitenboordmotor waar twee mensen onze aandacht trekken. Zij roepen en zwaaien naar ons.
"Daar is wat loos," zeg ik, "we gaan wel even kijken."
De meiden doen snel een behaatje aan.
Het is een klein vletje met buitenboordmotor. Twee meisjes staan wiebelig in het scheepje en zwaaien naar ons.
"Wij zitten vast, kunt u ons even trekken."
"Ja hoor," roep ik terug, "als jullie mij straks ook willen trekken!"
"Benny..." roept Merel mij bestraffend toe, Jefke giert van het lachen.
"Stouterd," roept het ene meisje.
"Geintje," roep ik terug.
"Dat weet ik niet," zegt zij argwanend met een lichte glimlach.
“Ik ook niet,” zeg ik.
Ik vaar de boot langszij en de meiden houden het boord van de vlet met hun handen vast.
Het zijn twee vrouwen van tegen de dertig, vijfentwintig misschien.
"De motor sloeg af en deed het niet meer," zegt het donkere meisje.
"We dreven we het riet in en raakten vast," zegt het roodharige meisje, "en wat we ook probeerden, we kregen de motor niet meer aan de praat.”
"Er was niemand en toen kwamen jullie!" zegt de donkere schoonheid, "we zitten hier al een dik uur en jullie zijn de eersten die voorbijkomen."
Ik klim bij hen aan boord, maar er is te weinig ruimte voor drie man, zodat de dames in onze zeilboot overstappen. Het donkere meisje neemt een klein tasje mee.
"Gereedschap," zegt het donkere meisje, als antwoord op mijn ongestelde vraag, "apparatuur eigenlijk, maar niet voor de boot."
Ik ga op zoek naar wat gereedschap en vind enkele zaken in een doosje. Gelukkig zijn er ook breekpennen want die heb ik waarschijnlijk nodig.
Inmiddels is de zeilboot van de vlet losgeraakt en begint langzaam af te drijven.
"Ben," roept Merel, "we drijven weg, wat moeten we doen?"
"Laat maar drijven," roep ik, " jullie kunnen niet verder dan die rietkraag daar. Ik haal jullie straks wel weer op. Ik ga verder met het uitzoeken van het materiaal en bekijk hoe ik de reparatie moet uitvoeren."
De zeilboot is nu zover afgedreven dat ik ze niet meer goed kan verstaan en zie hoe hij half in het hoge riet verdwijnt. Daar blijft hij steken.
"Ik zal me even voorstellen," zegt de donkere vrouw, "ik ben Silma, Mijn vader is Braziliaan en mijn moeder komt uit Thailand."
"En ik ben Femke en kom uit Sneek en mijn ouders ook."
Het gelach dat erop volgde breekt de spanning.
Merel en Jefke stellen zich eveneens voor.
"Waar waren jullie op weg naar toe?" vraagt Merel, "want kennelijk zijn jullie niet op vakantie."
"Wij zijn op weg naar het huisje van mijn ouders," zegt Femke, "een beetje relaxen en daar gaat Silma bij mij een tattoo zetten."
"Spannend," zegt Merel, "maar waar wonen je ouders dan?"
"Die wonen in Sneek maar ze hebben hier een huisje, op een eilandje vlak bij Oudega."
"En ga je daar die tattoo zetten?" vraagt Jefke.
"Ja."
"Heb je daar stroom op dat eilandje?"
"Nee," zegt Silma, "maar dat hoeft niet. Ik heb het van mijn moeder geleerd en die doet het op zijn Thais, met een bamboestokje: stroomloos."
"Wat wordt het?" wil Merel weten.
"Een rood hartje," zegt Femke.
"Op haar linker enkel," vult Silma aan.
"Doet dat geen pijn? wil Jefke weten, ik heb weleens gehoord dat het pijnlijk is.
"Elektrisch is pijnlijker dan bamboe," zegt Silma, “want daar gebruik je een electrisch naaldje dat heel snel op en neer gaat en de inkt er ondertussen inspuit.”
“En bamboe?” vraagt Merel.
“Bamboe is een hol pijpje met een scherpe punt en daar kras je mee. De inkt loopt in de kras en blijft daar zitten. Het geneest overigens sneller, je kunt er na een dag weer het water mee in. Daarom laten toeristen hun tattoos vaak in Thailand zetten.”
Merel en Jefke kijken Silma vol ontzag aan.
"Een rood hartje," herhaalt Merel, "hebben jullie een relatie?"
De dames ontkennen.
"Waarom dan een rood hartje," wil Merel weten, "van wie houd je dan?"
"Van mezelf," zegt Femke, "dat kan toch ook!?"
Ze lachen.
"Wij houden wèl van elkaar," zegt Merel.
"Ja," zegt Silma, "wij ook, wij houden elkaar vaak vast."
"Wij doen namelijk aan worstelen voor vrouwen!" zegt Femke.
"Dat is wat anders dan korfbal," zegt Merel grinnikend, wij houden van elkaar."
"Bedoel je dat jullie een relatie hebben?" vraagt Femke.
"Ja," zegt Jefke, op alle fronten!"
"Dus jullie zitten ook aan…" probeert Jefke.
"Ja," zegt Merel, "maar wij worstelen niet, maar wij zitten intiem aan elkaar!"
"Zijn jullie daarom een beetje schaars gekleed?" vraagt Femke.
"Vind je dat vervelend?" vraagt Jefke, "ik wil wel iets meer aantrekken, maar Benny vindt dat wel spannend!"
"Is dat Benny?" vraagt Silma en knikt richting vlet.
"Ja," zegt Merel, "hij is onze vriend."
"Onze toegevoegde vriend," zegt Jefke, "want eigenlijk zijn wij een stel.”
"Goh," zegt Femke, "best bijzonder, zo’n stel."
"Ja,” gaat Jefke verder, "meer 'bi' dan bijzonder.
Willen jullie een glaasje wijn?" vraagt Merel.
Zij zitten paarsgewijs op de bodem van het schuitje, tegenover elkaar, terwijl Jefke de glazen volschenkt.
Zij klinken hoewel dat met plastic glazen enigszins dof klinkt.
"Dus jullie zijn meer dan vriendinnen?" vraagt Femke.
"Wij zijn lovers,” zegt Merel.
Zij kijken naar elkaar.
"Dus jullie kussen elkaar ook?" vraagt Femke.
"Ja natuurlijk,” zegt Jefke, "jullie toch ook?"
"Nee,” zegt Femke, "alleen als wij elkaar begroeten.”
"Dat doen wij ook,” zegt Merel, "maar alleen anders dan jullie. Hoe doen jullie het?"
Femke en Silma kijken elkaar aan.
"Toe maar,” zegt Merel.
Na enige aarzeling en aansporing geven ze elkaar de afgezaagde drie kussen op de wang. Ze blozen beide.
"Nou jullie,” zegt Femke.
Merel en Jefke geven elkaar een zeer intieme, langdurige en zichtbare tongzoen. De twee vrouwen staren naar hen zoals onervaren pubers naar een sexfilm kijken.
"Zo kan het ook,” grinnikt Jefke. "Nou jullie…"
De twee bezoekers kijken elkaar aan, buigen zich met gesloten ogen ietsje naar elkaar toe, maar raken elkaar niet aan. Zij stoppen, openen hun ogen weer en Femke zegt dat het vreemd aanvoelt. Silma beaamt het.
"Wacht,” zegt Jefke, "wij helpen jullie wel. Het lukt niet omdat jullie nog in een andere relatie tot elkaar staan. Daar hebben wij geen last van. Jefke buigt zich nu voorover en leunt op de benen van Femke en brengt haar mond naar haar toe, terwijl Merel hetzelfde bij Silma doet.
Langzaam bevochtigen zij hun lippen met hun tong terwijl de anderen als gehypnotiseerde muizen terugstaren en ook hun lippen bevochtigen. Voorzichtig maken hun lippen contact en wordt er eerst langzaam en van lieverlede hartstochtelijker gekust.
Na ongeveer tien minuten trekken zij zich weer terug.
"Wow,” zegt Femke, "dat was heel bijzonder.”
"En lekker,” zegt Silma.
Vol bewondering kijken ze naar hun lesgevers, die inmiddels elkaar innig zoenen. Vanuit haar ooghoeken kijkt Jefke naar haar overburen. "Toe maar,” zegt ze, "kus elkaar maar, niemand die het ziet.”
Eerst voorzichtig, dan met meer lef weten de twee meisjes elkaar te vinden. Na enige tijd kunnen ze haast niet meer stoppen.
"Op de liefde,” zegt Jefke en heft haar glas.
"Ik krijg het er warm van,” zegt Silma.
"Trek wat uit,” zegt Merel, dat hebben wij ook gedaan.
Ze maken aanstalten zich van hun kleding te ontdoen.
"Stop,” zegt Jefke, "dat is veel te simpel. Nu jullie op andere wijze intiem zijn geraakt, moeten jullie elkaar uitkleden, dat is veel spannender en je zult zien dat je nog veel meer van elkaar gaat genieten.”
Femke en Silma kijken elkaar even aan, kussen kort en beginnen aan elkaars kleding te frunniken.
Merel lacht! "Niet allebei tegelijk, maar om de beurt, dan wordt het veel leuker.”
"En voor ons veel geiler,” zegt Jefke.
Merel en Jefke kruipen in elkaars armen en doen bij elkaar hun behaatje af. De overburen, die nog onwennig aan elkaars kleding frunniken raken hiervan zichtbaar opgewonden. Zij kussen elkaar weer en het gaat beter. Kledingstuk na kledingstuk wordt afgenomen en zij raken hoe langer hoe naakter! Terwijl zij elkaar weer kussen beginnen hun handen hun wederzijdse lichamen te verkennen.
Silma, de donkergetinte vrouw, heeft een behoorlijk grote veerkrachtige boezem.
Femke heeft ook grote borsten, stevig en toch plezierige losse hangers. Zij strelen elkaar volop maar ontwijken elkaars tieten, kont en kutjes. Zij dragen alleen nog hun slipje en beha.
"Kom,” fluistert Jefke in Merel's oor, "we grijpen in.”
Ze schuiven over de halfnaakte lijven van Silma en Femke en mengen zich in het gekus terwijl ze ondertussen de behaatjes van de dames afdoen.
"Nou jullie die van ons,” zegt Merel.
Nu is de beer los! Silma grijpt de handen van Jefke en brengt die naar haar slipje dat vakkundig door Jefke omlaag wordt getrokken en vervolgens wordt verwijderd. Merel doet het behaatje van Femke uit en neemt en passant haar slipje mee. Femke kreunt en spreidt haar benen zo wijd mogelijk. Silma realiseert zich dat dit erop of eronder is en brengt haar hand vastbesloten naar Femke's kut terwijl ze met haar andere hand in Femke's tepel knijpt. Femke kreunt luid en zegt dat ze nooit had gedacht dat ze dit zo lekker zou vinden. Alle vier zijn ze naakt. Inmiddels is Silma op Femke gekropen en na nog enige hartstochtelijke zoenen begint ze op haar tepels te zuigen en te bijten.
Zo rollebollen ze alle vier door elkaar op de vloer van de boot en maakt het niet meer uit wie met wie bezig is. Ze zijn alle vier door het dolle heen en alle gêne is verdwenen. "We doen een daisy chain,” roept Jefke.
Op verzoek van Femke legt Jefke uit wat ze daarmee bedoelt.
"We gaan op onze knieën zitten en we likken het sterretje en de kut van het meisje voor ons, zodat iedereen gebeft wordt.”
"Sterretje?" vraagt Silma.
"Je reet schat,” zegt Jefke. Ze proesten van het lachen.
Na enig gegiechel en gedoe is de kring gemaakt en wordt er heftig gebeft: Jefke beft Silma, Silma beft Merel, Merel beft Femke en Femke beft Jefke die dus weer Silma beft! Alle vier de vrouwen worden hoe langer hoe geiler en stoten allerlei kreetjes, gilletjes en kreunen uit.
Zo vond ik de meisjes toen ik de vlet zachtjes aan de zeilboot bond. Ze waren te druk met elkaar bezig om dat in de gaten te hebben.
Ik had niet in de gaten dat er een daisy chain was gevormd, want de dames lagen allemaal door elkaar heen en wie er wie befte was niet meer te zien. Het leek net een emmer met paling, alles krioelde, streelde, kneep, likte, zoog en veranderde continue van positie.
Ik ging staan, deed mijn shorts en slip uit. Mijn pik stond inmiddels stijf overeind, ik masseerde hem ietsje zodat hij nog strammer werd en riep luid:
“Halt… Politie…. Geen beweging…”
De meiden gilden van schrik en rolden van elkaar af. Ze zagen mij in volle glorie staan, keken snel rond de boot of er toch niet ergens nog een politiebootje was.
“Klootzak,” bracht Merel uit, maar Jefke hervond haar kalmte en zei:
“Kom jij maar eens eventjes hier, dit laten wij niet ongestraft.”
Ik klom aan boord tussen de warme gladde lijven, veel ruimte was er niet meer.
“Stel je eens even netjes voor: zei Merel.
Ik pakte de borst van het donkere meisje, schudde haar tepel en zei “ik ben Benny.”
Zij pakte mijn pik, schudde hem en zei: “ik ben Silma!” Zo stelde Femke zich ook voor.
De vier meisjes drukten mij naar beneden op de bodem van de boot en begonnen mij te strelen.
“Is de motor gemaakt,” vroeg Femke tussen twee likken door, “wat was het nu?”
“De breekpen was gebroken toen jullie vastzaten. De motor moest toen te veel kracht leveren en daarom brak de breekpen.”
“Maar doet hij het weer?” wilde ze weten.
“Ja, mijn breekpen doet het ook!” zei ik en zwaaide mijn erectie heen en weer.
De meisjes kropen over mij heen en al gauw voelde ik overal levende tongen die mij likten en kusten. Ik kreeg een zeer bijzondere pijpbeurt en toen ik opkeek zag ik dat het Silma was die mij op Braziliaanse wijze pijpte. Ik voelde overal zachte en natte kutten, die –terwijl zij heet waren- warm aanvoelden.
Femke zat op haar knieën en liet haar tieten heen en weer over Merel en Jefke glijden die onder haar lagen. Ze wees met haar hand achterlangs haar bil naar haar natte kut en ik begreep haar onmiddellijk. Ik ging achter haar zitten en stak mijn zeer stramme pik diep in haar kut. Ze rechtte haar rug waardoor haar tieten omhoog kwamen en Merel en Jefke als jonge biggetjes mee naar boven gingen.
Silma was op het boord gaan zitten met haar benen wijd zodat Femke, terwijl ze door mij heftig werd geneukt, haar kon beffen. Het leek wel een kippenhok waar de haan volledig uit zijn dak was gegaan en alle kippen geil door elkaar kakelden.
Wij waren zo intens met elkaar bezig, dat niemand van ons had gemerkt dat er een motorsloepje naar ons toe was gevaren. Onlogisch was dat niet, want dat sloepje had een elektromotor en was kennelijk langzaam op ons af gevaren en hoelang hij al langszij had gelegen wisten we niet.
“Jullie daar,” denderde een stem vanuit het bootje, “houd eens op met die viezigheid.”
Wij schrokken ons lam. De meiden doken omlaag en bedekten zich. Ik kwam overeind.
Een corpulente man met een wit overhemd met gouden strepen op zijn epauletten, een witte pet en donkerblauwe broek was in zijn vlet gaan staan om over het boord in ons schip te kunnen kijken. Ik dacht eerst dat hij van de politie was, maar gauw realiseerde ik mij dat dit niet zo was.
“Jullie weten donders goed dat dit verboden is,” ging hij voort, “aankleden en direct.”
Hij overhandigde mij een lijn en zei dat ik onze schepen moest aanhaken. De meisjes schoten wat kledingstukken aan.
“En wie geeft mij die bevelen en waarom zou ik dat doen?” vroeg ik.
“Omdat ik de havenmeester van Gaastmeer ben,” ging hij voort en ik kan jullie maken en breken. Aanhaken die hap en meekomen naar het havenkantoor van Heeg, dan bepaal ik daar of jullie een proces-verbaal krijgen of in beslagname van jullie schip of direct een boete of allebei.”
Zijn boot bleek te beschikken over een behoorlijke elektromotor want zonder problemen voeren we richting Gaastmeer. Maar in de Pieter Bouwesloot aangekomen meerden we halverwege af aan de noordelijke oever bij een wit huis.
“Dit is niet het havenkantoor,” zei ik.
“Klopt,” zei hij, “daar kunnen we ook heen varen, dan krijgen jullie zeker een boete, doe ik aangifte en neem ik het schip in beslag. Dan ben je een eind verder van huis.”
“Wat gaat hier dan gebeuren,’ vroeg ik.
“Hier gaan we wat plezier maken,” zei de havenmeester, “maar niet met jou erbij. Jij wacht hier, in dat kleine kutbootje van je.”
Hij had zijn boot afgemeerd en ik zag dat hij terloops een paar handboeien in zijn broekzak frommelde.
"Ik waarschuw je," riep ik, "ik dien een aanklacht tegen je in."
"Jij dient helemaal niks in," riep hij terug, "anders laat ik je arresteren en ik heb de politie altijd op mijn hand. Misschien willen ze wel meedoen. En jij blijft hier tot de dames weer terugkomen. Dat kan even duren, want het speelkwartier is zojuist begonnen."
Hij klauterde op de oever en nam de meisjes mee naar het schuurtje bij het huis.
Ik wist niet wat ik moest doen. Het drong langzaam tot mij door. Moest ik naar binnen rennen, de riek uit de mesthoop naast het schuurtje pakken en die klootzak zijn schedel inslaan of verrot steken? Wat ging er gebeuren? Ging hij de meisjes misbruiken, wat voerde hij in zijn schild? Ik luisterde aandachtig, maar het bleef stil. En ineens, zomaar, klonk er een gil en nog een. De meisjes gilden en schreeuwden. Er klonk het geluid van omvallende dingen, glas dat brak en er vielen harde klappen. Toen was het stil, even maar. Het geluid van twee schreeuwende meisjes klonk, waarbij een derde gilde. De havenmeester liet zich niet onbetuigd en schreeuwde boven alles uit. Toen was het stil, er klonk alleen nog de havenmeester die op bevelende toon orders uitdeelde. Maar gaandeweg werd dat minder en ging het een en ander over in gevloek. Het gevloek werd hoe langer hoe heftiger en op het laatst leek het op een kakofonie van vloeken in alle toonaarden en de meest afgrijselijke varianten die door de havenmeester werden uitgestoten. De laatste keer dat ik een havenmeester nog niet eens zó heb ik horen vloeken was in de sluis van Enkhuizen toen er te veel schepen tegelijk werden geschut, die allemaal hun trossen in de schutsluis stevig hadden belegd bij zakkend water en daardoor allen averij hadden opgelopen en dit die havenmeester verweten.
Plotseling werd de deur opengeworpen en kwam Silma naar buiten op mij toe rennen. Haar behaatje was zij kwijtgeraakt en met dansende memmen rende ze op me af.
"Die klootzak wou ons te grazen nemen, maar we namen hem te grazen."
Zij sprong in onze boot en haalde er het tasje uit.
"Kom maar mee," zei ze, "dan kun je wat meemaken."
We renden terug naar de schuur. Van wat ik daar zag rezen mij de haren te bergen.
De havenmeester lag op zijn rug, naakt, zijn broek en onderbroek op zijn enkels, met een handboei om zijn rechterpols aan een tractor gekoppeld, zijn linker pols aan een waterleiding gekoppeld en met zijn rechtervoet aan een metalen ring die aan de vloer was geklonken. Hij kon geen kant meer op, hij kon alleen nog met zijn linkervoet op de grond slaan, wat hij ook geregeld deed.
"Hij dreigde ons en maakte ons verschrikkelijk bang,” zei Jefke, “hij wilde ons om de beurt verkrachten, wij moesten hem pijpen en wij zouden worden vastgeketend aan die dingen waar hij nu zelf aan vastligt.”
"Dat heeft hij toch niet op jullie verzoek gedaan?" vroeg ik.
"Nee," zei Jefke, "natuurlijk niet, maar hij trok eerst Merel de kleren van haar lijf, toen mij en toen begon hij aan Femke. Hij wilde ons allemaal vastklinken en dan verkrachten. Toen hij mij de kleren van mijn lijf wilde rukken, verslapte zijn aandacht en grepen we hem. Daarna hielden Silma en ik hem in bedwang en konden we hem makkelijk vastklinken."
De havenmeester lag nog steeds godslasterlijk te vloeken en eiste op hoge toon dat hij ON-MID-DEL-LIJK zou worden losgemaakt.
Ik ging voor hem staan, haalde mijn pik uit de broek en dreigde hem onder te pissen als hij nog verder zou schreeuwen. Hij ging onverminderd door.
"Laatste waarschuwing," zei ik, "ik zeik je onder en stop je bek dicht met die paardenmest die hier naast de schuur ligt."
"Wacht maar tot de bewoners thuiskomen," dreigde hij.
"Die komen voorlopig niet thuis, anders was jij hier niet naar toe gegaan. Misschien woon je wel hier. Leuk voor je als je vrouw thuiskomt."
Merel kwam aanlopen met een heggenschaar.
"Je wilde mij toch dwingen met je pik te spelen," zei ze, "dan beginnen we maar."
"Nee," brulde hij en stampte met zijn linkervoet als een konijn op de grond.
Ik wist niet dat Merel zo verschrikkelijk kon sarren. Zij knipte een paar keer met de heggenschaar in het geurgebied van zijn lul, trok aan het piemeltje van de havenmeester en terwijl ze de schaar een paar keer vlak bij zijn pik knipte, mompelde ze in zichzelf hoe ze hem eraf zou knippen.
“Hij gaat dan behoorlijk bloeden hoor,” waarschuwde Femke, “zal ik wat verband halen?”
De havenmeester stootte klanken uit die het midden hielden tussen vloeken en janken.
Ondertussen had Silma het tasje opengemaakt en haalde er een bamboestokje en schroefde er een naaldje op en nam een flesje inkt. Zij ging op haar gemak naast de havenmeester zitten en maakte haar gereedschap in orde.
“Heb jij toevallig een aansteker?” vroeg ze hem op lieftallige toon.
"Wat ga je doen?" fluisterde de havenmeester hees.
"Ik ga je naam op je lul tatoeëren," zei ze.
"Oh god nee," krijste de havenmeester.
"Hoe heet je?" vroeg Silma.
"Zeg ik niet," zei hij en liet zijn konijnenroffel weer horen.
"Dat zijn drie woorden, dat duurt even," zei Silma.
Waarom ets je er niet het woord ‘verkrachter’ op, want dat wilde hij immers doen,” zei Femke.
“Dat woord is te lang, want hij heeft niet zo’n groot pikkie,” zei Silma.
"Weet je wat," zei Jefke, "zet er maar 'Jan Lul' op, want dat is hij en dat is korter.”
"Ja," zei Merel, "met de datum van vandaag!"
De havenmeester begon weer te schreeuwen en hield niet op. Ik ging naar buiten, pakte de riek en nam een flinke schep paardenmest mee die ik naast hem op de vloer wierp. Een penetrante lucht van paardenmest trok door de schuur.
"Nog één woord," zei ik en trok ondertussen een paar plastic handschoenen aan die op de werkbank lagen," en dan metsel ik je bek dicht met paardenvijgen..."
Hij rolde met zijn ogen, roffelde met zijn linker vrije voet, maar er kwam geen geluid meer over zijn lippen. De meiden waren nu druk met hem in de weer.
De havenmeester begreep nu dat alle krachtsinspanningen nutteloos waren en dat hij was overgeleverd aan de grillen van de dames, die het meer als grollen zagen.
Ik doorzocht de zakken van de broek van de havenmeester en vond daar de sleuteltjes van de handboeien, een smerige zakdoek en en aansteker en wat los geld.
“Hier,” zei ik tegen Silma, “een aansteker.” Ik wierp hem haar toe en ze ving hem behendig op.
Wij zaten met zijn vijven rond de lul van de havenmeester.
Silma warmde de inkt in het buisje met de aansteker op. De havenmeester loerde naar haar als een hond die een schop verwacht omdat hij in de kamer heeft gezeken.
“Wat gebeurde er zonet?” vroeg ik, “toen jullie hier waren aangekomen.”
“Hij wilde feest vieren met ons,” zei zij, “en wij moesten ons uitkleden.”
“En dat deden wij niet,” vulde Femke aan, “daarna begon hij ons te dreigen. Hij zou Silma verrot slaan als wij ons niet zouden uitkleden.”
“Toen deed ik mijn behaatje uit,” zei Jefke, “maar dat vond hij niet genoeg. Ik moest ook mijn slipje uittrekken en met mijn kutje op en neer gaan. Hij pakte mij ruw beet, sloeg me en beval de andere meiden dichterbij te komen staan.”
“Hij zou ons met handboeien vastmaken en wees de plekken aan. Daarna zou hij ons een voor een neuken, van voor en van achteren. Hij liet zijn broek zakken en zijn onderbroek en wees Jefke aan om hem te pijpen.
De havenmeester rolde met zijn ogen en schudde zijn hoofd.
“Jou wordt niets gevraagd,” zei ik.
“Nadat hij mij nog een klap had gegeven,” ging Jefke verder,” kwamen de anderen dichterbij en plotseling greep hij ons, trok behaatjes stuk, kneep in tepels, sleurde panties omlaag, greep naar onze kutjes en…”
“Toen grepen wij in,” zei Silma, “worstelen is namelijk ons ding en voor hij het wist lag hij op de grond omlaaggedrukt door vier halfnaakte vrouwen en was hij zelf aan de ringen gekluisterd.
“Dus jij wilde hen slaan hè?” zei ik dreigend, “ik zal je laten voelen hoe dat aankomt.”
Ik pakte een van de werphengels die tegen de tractor stonden, zwiepte hem door de lucht en gaf hem twee ketsende slagen op zijn buik.
Hij jankte als een varken die zich realiseert dat de slachter geen medelijden heeft.
“Toen hebben wij hem met die snoeischaar de kleren van het lijf geknipt,” zei Merel, ”waarop hij bijzonder godslasterlijk begon te vloeken.”
“Dat heb ik gehoord,” zei ik.
“Ik zei hem dat hij zijn mondje moest houden en dat ik anders genoodzaakt was zijn lul eraf te knippen. Toen bond hij in,” besloot Merel.
“Nou, we gaan beginnen,” zei Silma.
“Pak jij hem beet?” vroeg ze aan Femke.
“Stijf is hij niet,” zei Femke.
“Pijp hem dan even,” zei Merel.
“Dikke lul,” zei Femke.
“Nou dan proberen we het zo,” zei Silma.
Silma nam het rupsje van de havenmeester in haar hand en begon met haar Bamboestiftje te krassen.
“Niet doen,” krijste de havenmeester, “ik zal het nooit meer doen!” Hij rolde met zijn ogen en liet zijn konijnenroffel weer horen.
Ik deed alsof ik mijn plastic handschoenen opnieuw aantrok en hem zou volstoppen met paardenvijgen.
Uit zijn ooghoeken keek de havenmeester naar mij en hield zijn kaken nu stijf op elkaar. Angstig keek hij toe hoe zijn lul bewerkt werd. Van tijd tot tijd kreunde hij en keek mij vol vertwijfeling aan alsof hij wilde zeggen 'wij mannen onder elkaar laten dit toch niet gebeuren'. Ik schudde afwijzend mijn hoofd en zei hem dat hij dat eerder had moeten bedenken.
“Jij wilde de meisjes graag heftig neuken en nu word je zelf verneukt. Realiseer je maar eens goed hoe dat voelt.”
Hij bewoog zijn onderlijf schokkerig op en neer.
“Stil liggen, stampertje,” zei Silma, anders prik ik mis en bij wijze van voorbeeld stak ze hem met haar bamboestokje in zijn voorhuid vlak naast zijn eikel.
De havenmeester gilde.
Silma was werkelijk bedreven. Jan stond er al en de L ook.
Ik kreeg een ingeving. Ik pakte zijn mobiel en drukte een nummer in.
“Met wie zegt u, vroeg ik, oh.... Dan heb ik een verkeerd nummer gedraaid.”
“Ik zal je matsen,” zei Silma tegen hem, “ik zet de datum er ook op, maar in plaats van ‘augustus’ zet ik er een ‘8’ neer, want augustus is een lang woord en duurt dus te lang. Je vrouw begrijpt dat wel.”
Ik pakte mijn eigen telefoon en zocht een nummer op.
Ik draaide nogmaals een nummer op zijn mobiel en nu had ik beet.
“Wie zegt u?” vroeg ik, “is dat hetzelfde als Rent-a-Gay?
Ah, mooi. U spreekt met Giebels uit Gaastmeer. Ik wilde graag twee retegeile flikkers bestellen, kan dat? Wat zegt u? Ja voor nu. Graag twee potige kerels, ongeschoren en ongewassen, flink geil en vooral sterk.”
Stomverbaasd keken de meisjes mij aan. De havenmeester rochelde van ellende.
“Ik heb hier alles al klaar. Ze kunnen me vinden in de schuur naast het huis en ze mogen zich flink uitleven. Bondage vind ik lekker en ik heb mezelf al vastgeketend voor deze boeiende ontmoeting. Ze kunnen er zo in, voorspel is niet nodig. Wat kost het voor twee uurtjes? Oei, dat is wel veel...
Het moet een krachtige, flinke ontmoeting worden. Spanken ze ook voor dat geld? Dat is goed, doe dan maar. Vertel ze maar dat ik flink ga tegenspartelen maar dat vind ik juist geil! Ze moeten gewoon doorgaan, ik lig er klaar voor. Ik maak het geld nù over.”
Ik noemde ik het adres, nam mijn eigen telefoon, schakelde over op mijn ING-app om de betaling te regelen.
De havenmeester was de situatie nu helemaal niet meer meester. Hij bonkte, sloeg zijn konijnenroffel achter elkaar, vervloekte mij en vooral ook Silma die nu met tissues bezig was om de bloeding aan zijn pik tot bedaren te brengen.
Merel kwam uit de keuken en had een ijszak gevonden.
“Leg die er maar op,” zei zij, “dan stopt het wel en wordt zijn jongeheertje ook kleiner door.”
“Je hebt een mooi handschrift,” zei ik tegen Silma. Zij lachte.
“Kom jongens,” zei ik, “wegwezen hier, want die ferme flikkers zijn met twintig minuten hier.”
Ik toonde de havenmeester, die bijkans bewusteloos van ellende was, de sleutels van de handboeien.
“Zo te zien vis jij graag,” zei ik, “je kunt de sleutels straks opvissen als je weer kunt lopen, àls je weer kunt lopen, want ze liggen straks op de bodem van de sloot.”
De meiden hadden zich voor zover zij konden weer aangekleed.
Ze groetten de havenmeester en liepen heupwiegend naar buiten.
“Ben je volgende keer voorzichtiger en meer oppassend?” zei ik hem.
Hij was een inzinking nabij.
“De groeten aan die geile homo’s en denk erom hoe meer weerstand je biedt, des te harder rammen ze je in je reet.”
Zijn ogen sloegen achterover en hij zakte weg in een complete lethargie.
Jefke en ik liepen naar buiten en stapten in de boot.
“Opschieten jongens,” zei Femke, “die kerels kunnen zo hier zijn en dan moeten we wegwezen.”
“Welke kerels,” vroeg ik.
“Die jij besteld hebt,” zei zij.
“Dat was een geintje,” zei ik, “zo erg maken we het niet voor hem.”
“Je deed alsof?” vroeg Silma vol ongeloof.
Ik knikte.
“Knap gedaan. Ik geloofde het ook.”
“Maar dat weet hij niet.... Hij zoekt het maar uit.”
“Zijn hele dag is in het water gevallen,” zei Merel.
“En de sleutels ook,” zei ik en met een grote boog keilde ik de sleutels in de sloot.
Met een zacht ruisend geluid strijkt de wind langs de stagen van onze BM. Wij varen in echt heerlijk Nederlands weer: blauwe lucht, witte wolken, matig tot stevige bries…
Bernhard von Schieburg
