Auteur van erotische verhalen Bernhard von Schieburg schreef voor Godelina het mysterieuze verhaal 'Oboöl'. Literaire erotische verhalen moeten vandaag de dag opboksen tegen het allesverslindende internet. Daarom op Godelina zo nu en dan een meesterlijk geschreven klassiek erotisch verhaal om de tijd even te doen stilstaan, en de opwinding heel langzaam te voelen opborrelen.
***
Laat in de nacht schrijf ik dit verhaal bij een olielamp. Het zomerhuisje waar ik tegenwoordig woon, ligt prachtig verscholen ergens in een rietkraag, ik zeg niet waar.
Er is hier geen elektriciteit noch stromend water, maar ik kan mij goed redden.
Alleen kan ik niet bellen noch gebeld worden en aanbellen gaat ook niet, zodat bezoekers gebruik moeten maken van de klopper op de voordeur.
Ik leef van zelf gevangen vis, gestrikte konijntjes en hazen en eet groenten uit mijn tuintje. Verder houd ik kippen en glip bij tijd en wijle weg om de noodzakelijke boodschappen te doen.
Ik wil het verhaal vertellen over mijn overnachting op een onbewoond kasteel. Een bijzondere ovenachting die mij nog steeds heugt en nog lang zal heugen.
Laat ik beginnen bij het begin en mijn ervaring wereldkundig maken die er voor gezorgd heeft dat ik nu een schuw teruggetrokken wezen ben en een wereldvreemd bestaan leid.
Het begon op de amateurtoneel vereniging ALBE (Alsmaar Beter) in Woudrichem. Het was een gezellige vereniging met enthousiaste leden. Jan Kits was de voorzitter en ene Maria van Ulvenhout was spelend lid en runde ook de bar. Alle mannen waren gek op haar en terecht. Zij was intelligent, blond, had een fantastisch figuur, borsten als cloches van een duur restaurant en benen als Ionische zuilen.
Jan Kits bezat een oud kasteeltje dat hij had geërfd van een oudtante, waar hij niet veel mee deed, met het kasteeltje bedoel ik. Het kostte hem handen vol geld en dat baarde hem zorgen, zo ernstig, dat hij er hoe langer hoe vermoeider ging uitzien.
Het was op een repetitie dat halverwege de avond de stroom uitviel en wij in het donker zaten. Omdat buiten ook de straatverlichting was uitgevallen, snapten wij dat het geen zaak was van een doorgeslagen stop en moesten wij wachten tot het nutsbedrijf de stroomvoorziening had hersteld.
Wij zaten bij elkaar in het donker en keken naar de bleke schimmen van elkaars gezicht.
"Zo donker is het 's nachts ook in mijn kasteel," zei Jan, "dat is echt spookachtig."
"Heb je daar geen licht?" vroeg ik hem.
Jan vertelde dat er niemand woonde, dus had hij nooit een verzoek gedaan daar stroom aan te laten sluiten.
"Heb je er weleens geslapen?" vroeg iemand.
"Ja," zei Jan zonder veel overtuiging.
"Vaak?" vroeg ik.
Hij zei dat hij er vroeger vaak sliep omdat er veel te doen was maar dat hij er de laatste tijd geen zin meer in had.
"Waarom niet," vroeg een ander lid.
"Teveel onplezierige verplichtingen," antwoordde Jan.
"Ik zou niet durven," zei Maria, "ik moet er niet aan denken daar helemaal alleen te zijn."
"Dan ga ik met je mee," zei ik, "met jou wil ik daar wel slapen."
Ik was iedereen voor. Met Maria wilde iedereen wel slapen en 'slapen' was een rekbaar begrip.
"Van mij mag je," zei Jan, "het is een bijzondere ervaring."
"Spookt het er?" vroeg iemand.
"Je hoort geluiden," zei Jan, "maar dat kan van alles zijn, dat weet je nooit."
"Klopgeesten?" vroeg de regisseur.
"Klopt," antwoordde Jan gevat."
"Heeft er ooit een heks bij je op de stoep gestaan?" wilde Maria weten.
"Ga er maar slapen," zei Jan, "dan kom je daar wel achter!"
Ik verzekerde haar dat ik met haar mee zou gaan, waarop zij mij betekenisvol aankeek.
Plotseling wist iedereen bizarre verhalen te vertellen en boksten wij die donkere nacht in stoerheid tegen elkaar op, totdat ik met de zwarte piet bleef zitten. Men wist dat ik schrijver ben en uiteindelijk werd ik -vooral door Jan en Maria- geprest een nacht op het kasteel te blijven en er later een verhaal over te schrijven.
Overigens had Jan wel een voorwaarde: bij volle maan en harde wind.
"Waarom volle maan en harde wind," vroeg ik hem.
"Dan is het super spookachtig," antwoordde hij, "en is dat rustiger voor mij en komt je verhaal ten goede."
Mijn voorwaarde was dat Maria mee zou komen.
De eerste voorwaarde was niet moeilijk, de tweede echter onoverkomelijk.
"Van mij mag je," zei Jan weer, "graag zelfs."
"Van mij ook," zei Maria, "maar dan zonder mij."
Ik zei hen dat ik erover na zou denken.
Het kasteel lag voorbij de jachthaven en terwijl ik er heen liep, had het inmiddels opgehouden te regenen en wolkflarden joegen op de harde wind langs de donkere sterrenlucht.
Vorige week was ik hier met Jan geweest zodat hij me wegwijs kon maken in het kasteel en om mijn slaapzak te brengen. Ik bleef even staan en keek omhoog. Het was net of de sterren vlogen, alsof de wolken stilstonden en daarboven -geheimzinnig en ver- onbekende ruimteschepen zich voortbewogen, bemand met wezens die ons onbekend waren om een missie te volbrengen die ons begrip ver te boven ging.
Af en toe viel er nog wat regen, maar dat kwam vermoedelijk uit de nog natte bomen van de bui ervoor. De wind waaide onophoudelijk waardoor soms een blad in het donker opwaaide of een vleermuis schijnbaar onhandig voor de volle maan fladderde en zelfs één keer een rochelende rat mij voor de voeten wegschoot.
De bladeren aan de bomen ruisten onheilspellend in de rukkende wind en ik realiseerde me dat de Duitsers dat veel mooier kunnen uitdrukken met hun woord 'unheimisch'.
Ik had het haventje achter mij gelaten en liep de lange toegangsweg naar het kasteel op.
Aan weerszijden van de toegangsweg bevonden zich rododendrons waarachter, als een erewacht met te weinig soldaten, oude bomen staan.
In het duister zagen deze rododendrons er donker uit en de gedachte dat er iemand achter vandaan zou springen om mij te doden was evenmin bevrijdend als reëel.
De grote bruine sleutel van de poort die ik in mijn broekzak had, sloeg bij het lopen irritant tegen mijn linkerbeen, maar verplaatsen wilde ik hem niet, want ik draag sleutels altijd in mijn linker broekzak.
Opeens hoorde ik links voor mij een diepe zucht die eindigde in een doodsrochel. Ik schrok ontzettend en wankelde achteruit, niet wetend waarheen te vluchten. Ik raapte mijn moed bijeen en liep onzeker verder.
Was dit een een act van de toneelclub? Lagen zij hier achter de struiken om mij bang te maken? Zij wisten immers dat ik hierlangs moest komen. Dus liep ik stoer door, waarbij ik een onduidelijk deuntje floot zodat ik kenbaar maakte dat ik heel 'relaxt' was.
Toch was ik voorzichtig geworden en liep als op eieren, de oren gespitst terwijl ik in de donkere coulissen loerde.
Opnieuw klonk de satanische zucht en hield langer aan dan de vorige keer. Ik schrok mij de pleuris, mijn hart sloeg in mijn keel en als een getergd roofdier speurde ik in de richting van het geluid waar mijn belager zich vermoedelijk bevond.
Plotseling zag ik door een opening in de struiken iets bewegen. Het was het silhouet van een koe, die mij vanuit het duister aanstaarde en waarschijnlijk net zo geschrokken was als ik.
"Braaf," mompelde ik dom en haalde opgelucht adem. Met holle rug wandelde ik snel door.
Aan het einde van de toegangsweg was een rotonde-achtige open plek met een rond gazon in het centrum. De toegangsweg kwam uit op een stenen brug die over de slotgracht naar de toegangspoort van het kasteeltje voerde.
Het lag er prachtig bij en stak heel spookachtig en tegelijkertijd romantisch af tegen de heldere nachtlucht, waarbij de leistenen dakbedekking op de torentjes het felle maanlicht weerkaatsten alsof zij met lichte streekjes verf waren aangezet. Het was of ik in een oude zwart wit griezelfilm figureerde.
Direct aan het einde van de brug was de grote houten toegangspoort die altijd open stond en toegang gaf tot de binnenplaats en door slotvoogd Kits 'de court' werd genoemd. Door de harde wind werd de poort met een krakend en piepend geluid alsmaar heen en weer bewogen, zodat het een onderdeel werd van de mise en scene.
Het stenen bordes tegenover de court gaf via een grote eikenhouten deur toegang tot het kasteel. Ik viste de sleutel uit mijn linker broekzak, ontsloot de deur die vervolgens openzwaaide. Voorzichtig stapte ik de mausoleumachtige hal binnen, sloot de deur toe en liet de sleutel aan binnenkant in het slot zitten.
Binnen was het doodstil. Alsof ik een middeleeuws schilderij binnentrad, het maanlicht viel door de ruitjes naast de deur op de zwart witte plavuizen vloer in de hal.
Ik ontstak de door Jan in de vensterbank klaargezette olielamp. In de hal lag een partij oud hout, lege dozen en nog wat onbeduidende rommel. Bij het lopen zwaaide het licht van mijn lantaarn door de hal heen en weer en schaduwen dansten op de muur op het ritme van mijn flakkerende lamp.
Ik was van plan het hele kasteel door te lopen, zodat ik zeker wist dat ik alleen zou zijn, maar eerlijk gezegd zonk de moed mij in de schoenen.
De vorige week had Jan mij, tijdens ons introductiebezoek, wegwijs gemaakt en hadden wij mijn slaapzak en wat kaarsen in een zijkamer op de eerste verdieping neergelegd, zodat ik een kamer had waar het maanlicht naar binnen zou schijnen. Tevens had deze kamer een deur die dicht kon: het was de meest complete kamer.
Ik stak de kaarsen aan en doofde mijn lantaarn waardoor de kamer op slag iets gezelligs kreeg.
Op mijn bed had Jan om mij onbekende reden wat tuingereedschap gedeponeerd, dat ik in de hoek van de kamer op een hoop gooide en tot mijn verrassing vond ik op tafel een fles rode wijn, een kurkentrekker, twee glazen, een klein envelopje en een kaart. Dus Jan was hier recentelijk nog geweest.
De wijn bleek een Médoc van 1986 te zijn, het envelopje bevatte een condoom met een briefje 'veel plezier' afzender Jan Kits. Op de kaart was 'proost en welterusten' geschreven voorzien van een aantal namen van AlBe-spelers waaronder ook die van Maria, die achter haar naam 'tot straks? hihihi' had geschreven.
Achterop de kaart was een Brie-kaasje geplakt, dat inmiddels ruim over de datum was.
Ik las het kaartje nog eens aandachtig door en hoopte in Maria's naam een verborgen aanwijzing te vinden. Het paste helemaal in de denktrant van haar om dat kaasje achter het kaartje te plakken. Had het allegorische waarde? Ik maakte het kaasje los van de kaart en ontdeed het van de verpakking. Niets! Alleen maar kaas. Ik piekerde mijn hersens suf naar een clou maar kon er geen vinden. Ik zette het geheel op de schoorsteenmantel, waar ik mijn tandenborstel, tandpasta en hoge bloeddruk pillen al had neergelegd.
Was zij maar meegegaan, dacht ik, dan hadden wij de wijn samen kunnen opdrinken.
Ik maakte de fles open en schonk mijzelf in. Ik raakte er hoe lange hoe meer van overtuigd dat dit een grap was, een practical joke van de toneelvereniging. Ik hoopte dat niemand wist van die enveloppe van Jan met dat voorbehoedmiddel, maar die twee glazen was vermoedelijk een pesterijtje van Maria. Zij wist heel goed dat ik het fijn zou hebben gevonden als zij was meegegaan.
Mijmerend zat ik in de oude kasteelkamer. De eerste slok beviel mij niet, maar dat gaat vaak zo bij wijn, behalve met de hele goede. Het was donker en de kaarsen flakkerden langzaam op een niet voelbare doch aanwezige tocht.
Als een barok schilderijtje stond de fles met het volle en lege glas wijn naast het ontklede kaasje op de eikenhouten tafel in het verstilde witte licht van de hier niet zichtbare volle maan.
Af en toe klonken er geluiden. Nooit is er iets echt stil, dan weer hoorde ik het getrippel van een muis, dan weer gekraak van krimpend hout en van tijd tot tijd krassende kraaien.
Ik had mijn tweede glas wijn bijna op toen ik merkte dat mijn ogen droog werden en bijna dichtvielen. Ik pakte de slaapzak, ging op het bed liggen en werd nogal pijnlijk verrast door een hard voorwerp dat onder mijn slaapzak bleek te liggen. Het was een heggenschaar, die ik op de tafel schoof.
Ik ging weer liggen, trok de slaapzak als een deken over mij heen en dacht aan Maria.
Mijn gedachten aan haar maakten net zulke vreemde sprongen als de flakkerende schaduwen die door de kaarsen op de wand werden gesneltekend.
Maria....hmmmmm.
Zij zou nu ongetwijfeld in haar bed liggen en heeft ze spijt dat ze niet is meegegaan. Ze vindt het zielig voor mij dat ik hier nu alleen lig en overweegt vast om alsnog hierheen te komen.
Welnee, sufkop, natuurlijk niet, ze is een beetje gek als ze hier in het donker tussen de enge silhouetten en krakende takken heen zou lopen. Ìk was al bang in het donker, laat staan Maria. Nee, die ligt lekker in haar bed aan mij te denken en onrustig heen en weer te woelen in haar mooie nachthemd, dat tijdens haar slaap alsmaar verder omhoog kruipt tot ze haar blanke dijen heeft blootgewoeld. Dan draait zij zich zuchtend om en graait in de leegte van haar bed en ontdekt dan dat ik er helemaal niet ben. Een lege matras is wat ze voelt.
Want ik lig hier en heb het slecht naar mijn zin. Kinderachtige woede maakt zich van mij meester. Ik heb mij bij de neus laten nemen. Vooral Kits had mij geprest hier te slapen en nu heeft die teef van een Maria de indruk gewekt dat zij hier bij mij zou komen slapen. Twee glazen.... Stom wijf.
Ondanks het feit dat ik ontzettende slaap had, probeerde ik wakker te blijven. Nu realiseerde ik mij dat ik valse hoop had, subsidiair een valse hoop koesterde en dat ik een droom najoeg: ik had mijzelf wijsgemaakt dat Maria beslist zou komen en bij elk geluid dat ik hoorde verbeeldde ik mij dat zij het was. Mijn slaap deed natuurlijk geen goed aan mijn werkelijkheidszin. Ik maakte het gaandeweg erger. Elke tik die ik hoorde was een klop op de deur. Eén keer zat ik plotseling rechtop omdat ik iemand hoorde fluiten. Dat moest Maria zijn, want zij had geen sleutel en ik had de deur immers op slot gedraaid. Net toen ik mijn benen onder de slaapzak vandaan had gehaald, hoorde ik het gefluit opnieuw en constateerde ik dat het een uil was, een "oelewapper" net zoals ik. Moe zat ik terneergeslagen op de rand van mijn bed en schoof vervolgens maar weer onder mijn slaapzak. Ik raakte geïrriteerd en aangezien de nacht vorderde, besefte ik dat de kans dat zij zou komen alleen maar kleiner werd. Dit zou ik haar onder de neus wrijven, ik zou haar deelgenoot maken van mijn frustratie: het was haar schuld. Overdoen kon godverdomme niet, want ik zou hier maar één keer slapen. Ik nam mijn waterflesje en wilde mijn bloeddruk pil innemen en zag tot mijn schrik dat ik de verkeerde pillen had meegenomen. Dit waren de snelwerkende laxeerpillen, waarvoor ik eens per jaar een halve nodig heb, want ze zijn sterk. Meestal na een copieus diner, zoals kerst. Sodeju, ook dat nog. Nou ja, van een dag overslaan loopt mijn bloeddruk niet gigantisch op, dat kon nog wel.
Ik besloot mij niet lang te verzetten en viel uiteindelijk in slaap.
Plotseling schrok ik wakker. Mijn hart bonkte van een nog voor mij onbekende schrik. De flakkerende kaarsen waren inmiddels kleiner geworden en de daaruit voortvloeiende schaduwen waren hun puberteit ontgroeit. De maan was verdwenen waardoor de kamer een andere kamer leek te zijn geworden. Excessief veel krassende kraaien vlogen langs mijn raam. Maar het was niet het bonken van mijn hart dat ik voelde, er werd beneden op de buitendeur gebonkt en het klonk alsof iemand al langer bezig was mij wakker te krijgen. Ik trok wit weg nu ik mij realiseerde dat er fysiek iemand anders aanwezig was en ik wist niet wie. Ik kreeg het gevoel of ik het in mijn broek ging doen, terwijl ik niet eens een laxeerpil had ingenomen.
Houterig klom ik uit bed en vroeg mij af wie daar zo laat aan de poort zou kunnen staan. Ik vermande mij, greep mijn zaklantaarn en stommelde de grote houten trap af.
Ik ontsloot de deur die knarsend open zwaaide. Ik kon mijn ogen niet geloven:
"Maria," stamelde ik.
"Jezus," zei zij verbaasd, "is Jan er niet?"
"Neen, natuurlijk niet," zei ik, "Jan zou immers niet meekomen," vervolgde ik blij.
Zij giechelde en draaide zich bedremmeld en verlegen in de schaduw af.
"Ben je alleen?"
"Ja," zei ze, "en jij?
Ik vroeg haar binnen te komen en voordat ik de deur weer afsloot keek ik nog even rond maar ik zag niks.
"Wat zie je eruit! Geweldig."
"Vind je?" vroeg ze met enig ongeloof.
"Dat vind ik echt," zei ik want zo had ik haar nog nooit gezien. "En dat je dat durft," ging ik verder, "helemaal hierheen te lopen en nog wel in het donker!"
"Oh," zei ze, "dat viel wel mee, ik ben hierheen gevlogen, mijn kraaien hebben me verteld dat er licht brandde."
Zij toonde mij haar takkenbezem, waarop mijn lach door het gehele grappenhuis schalde.
"Wat een vondst," zei ik, "je ziet er echt fantastisch uit."
Maria had mij stevig bij de neus genomen en ik schiep plezier in de door haar opgevoerde act.
Zij was geheel in stijl en had zich als heks vermomd. Zij droeg echter niet de gebruikelijke puntmuts met planeten en sterren maar een soort monnikskap, waardoor haar gezicht teruggetrokken was als in een duistere nis. Verder droeg zij een lange donkere violette mantel, diverse zwarte rokken, puntschoenen met omgekrulde neuzen en was zij ongelooflijk goed gegrimeerd (waarschijnlijk door Erik Bonger) en zij stonk.
"Wat ruik je lekker!" riep ik en gaf haar een speelse tik op haar bil.
"Lekker ding," zei zij schalks, "wat een verrassing nietwaar?" en zij klakte daarbij met haar tong.
Mijn mond werd kurkdroog. Verdomd nog aan toe, de nacht verliep heel anders dan ik mij had voorgesteld of eigenlijk verliep de nacht precies zoals ik mij had voorgesteld.
Op mijn kamer aangekomen nodigde ik haar uit te gaan zitten en aangezien er geen stoelen stonden, nam zij onder licht protest plaats op mijn bed.
"Maria, Maria," sprak ik hoofdschuddend, "of heet je geen Maria nu?"
Zij kirde en schudde tergend langzaam haar hoofd.
Ik heet Oboöl, de Toverkol," zei ze plechtig.
Ik lachte en raakte duizelig van opwinding.
"Wat wil je drinken?"
"Wat drink jij?"
"Rode wijn."
"Dat wil ik ook."
"Ik wist het... Ik wist het.. Daarom stond dat tweede glas hier!"
Snel vulde ik haar glas omdat ik voelde dat je het ijzer moet smeden als het heet is. Wij brachten een toast uit op onszelf en het kasteel.
Wij dronken en keken elkaar aan waarbij het mij opviel dat haar ogen bij kaarslicht veel donkerder leken.
"Je komt heel mooi uit," zo zette ik de aanval in, "bij dit kaarslicht, in die kap, heel mooi."
"Hihihi," lachte zij geheel in stijl.
Zij stond op en liep de kamer rond. Af en toe nam zij iets in haar hand en bekeek het als of het antiquarische waarde had.
"Jan heeft een bijzonder kasteel," zei zij bedachtzaam en keek mij steels over haar rechterschouder aan. "Blijf jij hier vannacht?" vroeg zij verder.
"Ja natuurlijk, dat was immers de bedoeling."
"Ah, ja, ja, ja," zei zij.
"Ik sliep al," zei ik om de zaak verder te verduidelijken en besloot plotseling haar geen deelgenoot meer te maken van mijn aanvankelijke negatieve gevoelens.
Zij stond voor het raam. De kraaien vlogen krassend langs, hun silhouetten gleden als inktvlekken voor de volle maan. Wat een entourage, het kon niet beter. Ik besloot de aanval voorzichtig voort te zetten. Maria wilde worden veroverd, dat was duidelijk en het moest vooral niet op de pats-boem manier gebeuren.
"Nou daar ben je dus," begon ik nogal vaag.
"Slaap jij altijd alleen?" vroeg zij.
"Altijd."
"Voel je nooit de behoefte om eh..."
"Om wat?"
"Om eh, met iemand samen te zijn?" Haar stem werd schor en ze haalde sneller adem.
"Ja," zei ik, "met jou bijvoorbeeld."
Zij slikte, leunde nu met haar handen op de vensterbank en ik zag dat zij haar heupen langzaam heen en weer bewoog. "Met mij," bevestigd zij.
"Ja," zei ik, "met jou, zoals nu. Maria..."
"Oboöl," zei zij, "noem mij geen Maria, noem mij Oboöl."
"Okay, ik eh... Oboöl, ik ben heel blij dat je gekomen bent." God wat een poespas, dacht ik. Maar goed als het spel zo gespeeld moest worden, deed ik mee. Het was uiteindelijk niet niks.. Deze kans had nog niemand gekregen, althans dat nam ik aan en wilde het graag zo geloven.
Langzaam liep ik op haar toe, zij stond nog steeds voor het raam. Ik ging achter haar staan en legde mijn handen losjes op haar heupen.
"Je bent lief," zei zij, "dus je bent blij dat ik ben gekomen?"
Ik kon nauwelijks praten van opwinding. Ik slikte en leek als een vis op het droge. Zij haalde hoorbaar adem en keek naar buiten waar niets te zien viel. Haar schouders rezen op en neer met het ritme van haar ademhaling terwijl zij zachtjes neuriede.
"Waarom denk je dat ik ben gekomen?" vroeg zij.
Ik dacht even na, niet te lang want dat kon worden uitgelegd als domme onervarenheid. Maar als ik te snel zou antwoorden, zou het goedkoop kunnen staan, dus timing was hier op zijn plaats. Ik had teveel mannen zien falen, die dachten dat zij 'het vrouwtje even konden versieren'. Neen, zo'n type ben ik niet, ik heb het scenario goed in mijn kop en wijk daar niet van af.
Vrouwen willen horen dat zij mooi zijn, maar zeg nooit plompverloren 'wat ben je mooi', want dat wordt hen voortdurend door ongetrainde dekhengsten ingefluisterd. Neen, doe het indirect, zeg in zo'n geval: 'weet je wie ook zo mooi is...' en zeg ook nooit dat zij op iemand lijkt. Zeg altijd dat een andere knappe vrouw op haar lijkt, maar dat zij origineler is, unieker. Dàt willen ze horen. Zeg ook nooit dat ze intelligent is, want àls ze dat is, weet ze dat je er maar wat uitkraamt. Zeg dus dat je 'verdomd weinig vrouwen hebt meegemaakt die direct begrepen wat jij bedoelde'.
Omdat ik geen antwoord gaf op haar vraag, draaide zij zich lichtelijk om zodat mijn rechterhand in de buurt van haar borst kwam. Kies nam zij mijn hand en plaatste deze terug op haar heup.
"Ik denk," vervolgde ik, "dat jij bij mij wilt zijn."
"Ja, maar dat niet alleen, toch?"
"Neen, ik wil er niet alleen maar zijn," ging ik driest verder, "ik wil je aanraken, je hand vasthouden, met je praten, je aaien (zij snoof nu diep in en uit), je omarmen, je kussen, je... ik.... ik.... ik wil met je naar bed."
Het hoge woord was eruit voordat ik het onder controle had. Ik liep te hard van stapel.
"Wil je dat echt?" vroeg zij.
"Ja, heel graag."
"Dus jij wilt met mij vrijen?"
"Ja," zei ik simpel.
"Erewoord?"
"Erewoord!"
"Dus jij wilt vrijen met dit heksje?" Zij was nu helemaal in haar rol en draaide zich langzaam om.
"Ja, ja," riep ik grimmig hees en voelde mij duizelig van opwinding worden.
Zij kwam naar mij toe en duwde mij naar achteren tot ik achterover op het bed zakte en ik op mijn rug lag met mijn voeten nog op de grond.
"Vooruit," zei zij. Zij boog zich voorover en perste haar hoofd zachtjes draaiend als een kat tegen mijn buik. Haar handen verdwenen onder onder mijn overhemd en trokken mijn T-shirt uit mijn broek.
"Kleed je uit," fluisterde zij.
Ik werd wild en misselijk van opwinding en begon driftig aan mijn kleren te trekken, waarbij zij zich niet onbetuigd liet. Sterker nog, het maakte haar niets uit of er knopen, een rits of andere vormen van sluitingen zich voordeden: alles werd afgerukt en binnen de kortste keren lag ik geheel naakt met mijn ogen gesloten op bed.
Mijn lid was even nieuwsgierig als Maria, maar kreeg niet de kans iets uit te richten, want zij greep hem onverhoeds beet en zoog hem hard en diep in haar mond, tot aan haar huig.
"Au," riep ik verschrikt uit, het deed pijn.
"Hie he ik ona ellangt," bracht zij moeizaam uit.
"Wat zeg je?" kreunde ik terwijl zij formidabel zoog.
Langzaam en genietend, zoals een oude heer zijn sigaar uit de mond neemt, ontdeed zij zich van mijn geschrokken jongheertje en vertelde mij zuchtend 'dat zij er zo naar verlangt had'.
"Ik heb je vaak genoeg laten weten dat ik er best van gediend was," zei ik mijn ogen nog steeds gesloten.
Zij lachte en likte vanuit mijn schaamhaar naar boven over mijn buik en borst op weg naar mijn mond.
"Kus me," zei zij hees en opende haar mond.
Wij kusten elkaar diep, nat en innig.
Hoe lekker kussen ook is, het is eigenlijk een heel vies fenomeen. Want u bent in feite in andermans mond bezig. Tandartsen doen dat ook, maar die trekken er tenminste nog handschoenen bij aan. En denk eens aan uzelf? Als u uit eten gaat, verlangt u toch ook schoon bestek? Wat niet te denken van de fooi voor de kelner in de kroeg die u een glas brengt waar nog lippenstift aan kleeft. Hij krijgt dan waarschijnlijk helemaal niks! Maar in diezelfde kroeg kunt u een droom van een vrouw tegenkomen, die uw zinnen op hol brengt en waar u later op de avond alle lipstick vanaf kust en -wie weet- nog andere dingen met uw lippen doet. Het kan dezelfde vrouw zijn waarvan u eerder op de avond de lipstick op uw glas vond en waar u vies van was, weet u nog wel? Nu weet u beter: alles is betrekkelijk.
Hoe was uw eerste kus? Uw eerste tongzoen? Kussen is echt een zaak van geven en nemen. De een geeft graag en de ander neemt graag. Die combinatie staat in principe borg voor een geweldige zoen. Maar dan komen de problemen. De ene man stuwt zijn tong als een idioot in je mond en gaat er tekeer als een alcoholist in een slijterij. De ander begint met het puntje van de tong en krabbelt dan alsof het merg uit een botje gepeuterd moet worden maar bang is voor de scherpe randjes aan de binnenzijde. Nummer drie zuigt het glazuur van je tanden en neemt al het tandplaque mee.
Vrouwen zijn er beter in. De een geeft je een bourgondische zoen, vol van wellust en genot. Maar nummer twee bijt je op je lippen of zuigt er een bult aan, zodat je beklag klinkt als iemand met een spaakgebek. Nummer drie duwt haar tong bij je naar binnen en haalt hem gewoon niet meer terug, zodat je geen adem meer krijgt en bijkans stikt. De laatste categorie is natuurlijk de gevaarlijkste. Meer variaties zullen er ongetwijfeld zijn, maar die ken ik niet.
Wij kusten elkaar als bezetenen en mijn handen trokken driftig aan haar kleren waarbij zij mij de nodige hulp gaf, zodat het niet lang duurde eer wij beiden geheel ontbloot in elkaars armen wentelden.
Onze naakte lichamen wreven zich vol wellust tegen elkaar en vonken van hartstocht sloegen bruggen van geilheid. Zij pakte mijn handen, legde één hand op haar bil en de andere om haar borst.
Terwijl ik uit macht der gewoonte kneedde, kuste ik haar nog steeds tot ik bij mijn tongexercitie me realiseerde dat zij vrijwel geen tanden in haar mond had en dat haar billen extreem futloos waren (ik kon de harde knoken er doorheen voelen) en dat zij dunne en bijzondere slappe borsten had. Dit klopte niet...
Ik bokte en opende mijn ogen.
Mijn hoofd steigerde als een weigerend paard, waarop zij mij direct behoorlijk hardhandig bij de oren greep en mijn hoofd terug naar haar mond trok.
"Doorkussen," gromde zij.
Jezus, dit was Maria niet. Ik probeerde los te komen maar zij hield mij met bovenmenselijke kracht vast.
"Doorkussen," gromde zij nogmaals.
"Jij bent Maria niet," stamelde ik. Was zij een travestiet?
"Ik ben Oboöl," schreeuwde zij en duwde mijn hand tussen haar dunne witte benen waar het klam en kil was. Neen, ontdekte ik, dus geen travestiet.
"Laat me godverdomme los," siste ik, "jij bent Maria niet."
"Nee," gromde zij, "ik ben Maria niet en dat heb ik nooit beweerd."
Deze woorden sprak zij met een zware stem, die af en toe naar boven uitpiepte als een adolescente knaap die de baard in de keel heeft.
"Je hebt beloofd met me te vrijen en dat zul je nakomen," baste ze van opwinding.
"Likken," beval zij en wees met een knoestige vinger tussen haar benen.
"M'n reet."
"Straks, eerst ik."
Met haar sterke handen pakte zij mijn hoofdhaar en duwde mijn hoofd ruw over haar slappe witte buik naar beneden tot in haar kruis, waarbij mijn kin rimpels in het vel van haar buik trok als boeggolven van een speedboot in het gladde water.
Ik deed niets, maar toen zij mij een ketsende klap op mijn rug gaf en dreigde mijn luchttoevoer af te sluiten, had ik geen keus meer en begon te likken. Eerst zo zuinig mogelijk, met het puntje van de tong.
"Vol," schreeuwde zij, "vol en diep."
Lange zurige haren flosten mijn tanden. Ik kokhalsde en dreigde te vomeren.
"Waag het je niet," grauwde zij van boven, "doorgaan."
Ik likte en likte op het tempo dat zij bepaalde door met beide handen mijn hoofdhaar vast te houden en zodoende mijn hoofd op en neer te bewegen. Zij lag achterover op mijn slaapzak, haar benen wijd uiteen. Ze schokte haar heupen zo fel op en neer dat ze me een tand door de lip sloeg. Mijn tand en mijn lip wel te verstaan. Gelukkig bloedde het niet, maar het deed wel zeer.
Ik riep dat ik stikte maar zij liet mij van bovenaf weten daar geen boodschap aan te hebben. Toen zij merkte dat ik buiten adem raakte en gewoonweg niet meer kon, trok ze mij opeens aan de haren omhoog, zo over haar scharminkelige lijf heen. Onderweg naar boven zag ik enkele onaangename vetbulten en griezelige verkleuringen. Zij installeerde mijn hoofd tussen haar lillende borsten, die als gestrande kwallen op de spanten van haar ribbenkast kagen. Haar knoestige hand greep een borst, die zij plotseling in mijn mond propte.
"Zuigen," riep ze fanatiek.
Omdat ik niet nòg eens likkend in het snijpunt van haar stelten geduwd wilde worden, besloot ik mee te werken. Ik deed of ik het prettig vond en graaide met mijn ogen dicht naar haar tepel, die ik in mijn mond stopte en zoog dat het voor haar een lieve lust zou moeten zijn.
"Dat is de verkeerde, lummel," riep zij, "dat is een wrat".
Met een zuigende flop trok zij de grote wrat uit mijn mond en propte haar echte tepel er in die aanvoelde als hard, overjarig en uitgewerkt rubber.
Ondertussen had Oboöl mij op mijn rug gelegd en zat zij nu vooroverhangend boven op mij. Ze steunde en kreunde en ik merkte dat ze af en toe kwijlde. Ze geleidde mijn hand naar haar andere borst en gaf aan dat zij een stereobehandeling verlangde. Toen ik haar expres beet (om haar te kwellen) bleek dat zij het prettig vond en stimuleerde ze mij hiermee door te gaan. Ik wilde stoppen en mijn mond spoelen.
"Ik wil een slokje wijn," wauwelde ik met haar sleetse tepel tussen mijn tanden. Ze kwam overeind, reikte mij de wijn aan maar bleef op mij zitten als een cowboy die het paard met zijn knieën in bedwang houdt.
Ik schrok van wat ik zag. Ze was zeer bleek en had lange platte hangborsten waartussen enkele zwarte haren groeiden. Verder had zij slappe benen en dun grijs en wit schaamhaar. Ook om haar gezicht slierden grijze en witte haren en nu pas zag ik dat de wrat op haar neus echt was evenals haar grote neus.
Ze merkte dat ik haar bekeek en vroeg mij op een voor haar doen vriendelijke toon of ik haar mooi vond.
"Voor een heks wel," zei ik, "want je bent een heks, nietwaar?"
"Een echte," kraste ze opgetogen, "nog van de oude stempel."
"Hoe bedoel je?"
"Dat ik doe wat ik gezegd heb, dat ik me aan mijn woord houd, dat ik mijn beloftes gestand doe. Dat schort er tegenwoordig nogal eens aan. Ook bij heksen. Dat is toch ook zo bij mensen? Ben jij ook zo'n rukwind die alle kanten op waait?"
Ze keek me vorsend aan en nu zag ik dat haar ene oog groter was dan het andere oog.
"Neen, zo ben ik niet. Een man een man, een woord een woord."
"Mooi zo," sprak ze, "dan zal ik je aan je belofte houden!"
"Belofte?" zei ik, "welke belofte?"
"Neuken," zei ze en knipte haar vingers als een hypnotiseur voor mijn ogen.
"Seks met de heks. Ze lachte schokkend met gierende uithalen op haar inademing terwijl haar harde bilknoken tegen mijn edele delen sloegen.
Ik besloot het eropaan te laten komen. Zij kon mij wat en ik moest maar eens zien hoever dit zou gaan. Helaas kende ik geen adequate toverspreuken. Kon ik geen kaars in haar oog duwen of haar gewoon in de fik steken of iets dergelijk?
"Ik ga je niet neuken," zei ik, "ik wil niet."
"Wat?" siste ze.
"Ik wil geen gemeenschap met je," zei ik zwakjes.
"Oh nee?" zei ze dreigend, " dat wil je wel. Je hebt het bovendien beloofd. Erewoord, weet je nog? Bovendien ben ik er weer aan toe. Neuken zul je me."
"Neen," zei ik weer.
Zij keek mij even peinzend aan. Ze zat nog steeds wijdbeens op mij, waarbij haar klamme vagina bij elk woord dat ze nadrukkelijk sprak over mijn schaambeen schuurde.
Mijn penis was geheel uit zelfbescherming in zijn schulp gekropen en had gemaakt dat'ie wegkwam.
Langzaam draaide ze haar boven lichaam van links naar rechts en terug waardoor haar borsten hoe langer hoe meer begonnen te zwalpen en los van haar lichaam kwamen.
"Neuken." Zwiep
"Neen." Zwiep
"Neuken." Zwiep
"Neen." Zwiep
"Neu-ken," zei ze dreigend en draaide haar schouders nu fier van links naar rechts en terug. Zwieeeeep....
"Neen," zei ik opnieuw.
Opeens gaf ze mij met haar linkerborst een ketsende oorvijg. Het deed pijn en mijn oor werd suizend doof.
"Neuken, versta je mij???" riep zij overdreven hard in mijn andere oor.
"Takkewijf," brulde ik gekrenkt en probeerde mijn verdoofde oor te masseren, wat niet lukte omdat ze mijn beide polsen in haar harde knuisten gevangen hield.
"Als jij het verdomt mij te neuken," zei ze, "dan zul je dat je leven lang bezuren."
Ze keek de kamer rond en keek onderzoekend naar de heggenschaar op tafel.
"Dat is toch een heggenschaar," sprak zij flemend, "zou'ie scherp zijn?"
Ik had die verdomde heggenschaar naar buiten moeten gooien.
"Ik kan het niet," stamelde ik, "kijk maar."
Ze keek bedenkelijk naar mijn penis en vervolgens naar mij. Ze nam het ineengeschrompeld tampje tussen duim en wijsvinger en rolde het knijpend heen en weer alsof ze op de lapjesmarkt een stofje beoordeelde.
"Au," riep ik.
"Het lijkt wel een dode vleermuis," zei ze, "daar gaan we gauw nieuw leven inblazen."
"Niet opnieuw," bracht ik verschrikt uit, maar dat bedoelde ze niet.
Ze graaide haar jute tasje van tafel en haalde er een klein smerig flesje met een soort kruidnagelen uit.
"Dit," zo begon ze, "zijn paddefluiten. Gemarineerd in het vocht van een uitgeknepen uileoog en die moet je innemen met rode wijn."
"Paddefluiten?"
"Ja paddefluiten, paddepikken, paddelulletjes," zei ze, "je weet wel."
Ze nam mijn glas, strooide de fluiten erin en goot er wijn bij. Het brisante mengsel siste even waarna zij de borrelende licht rokende substantie met haar benige wijsvinger omroerde, aflikte en vervolgens aan mij gaf.
"Opdrinken," zei ze en tikte bemoedigend tegen mijn geslachtsdeel.
"Neen," zei ik.
Ze mompelde iets van 'een momentje' en reikte naar de heggeschaar.
"Nee wacht," zei ik, "ik drink het op."ik moet eerlijk zeggen dat de smaak mij meeviel.
"Grote jongen," zei ze, nu moeten we even wachten, het duurt altijd even."
Ze greep opnieuw naar de tafel, nam het kaasje, keek er naar, woog het op haar hand en vezwolg het in één grote hap, als een hond.
Ze bleef smakkend op mij zitten en wreef langzaam haar witfluwelen collectezakken genietend over mijn borstgazon terwijl zij ondertussen de kamer rondkeek.
Zo kwam het dat haar blik op de enveloppe met het preservatief viel. Ze keek in de enveloppe en haalde het condoom eruit.
"Wat moet jij met een condoom? Je lijkt Jan wel."
Nu begreep ik waarom Jan zo had aangedrongen op deze logeerpartij.
"Weet Jan dat je hier bent?" vroeg zij argwanend.
Er ging mij een licht op en ik zei haar dat ik iemand anders had verwacht.
"Ja, ik ook," zei ze, "Kits."
Ik legde haar de situatie uit en dat ik Maria had verwacht en haar daarom eerst voor Maria had aangezien.
"Zou ze komen?"
"Ja."
"Daar geloof ik niets van, dan was ze allang hier geweest. Mij houd je niet voor de gek."
Ze pakte het condoom en rolde hem af.
"Jan met zijn malle kapotjes," zei ze smalend en schoot het als een elastiekje de kamer in.
Even was het stil. Ik keek naar de weerzinwekkende witte puntjes van restantjes kaas in haar mondhoeken die, als ze sprak, smerige draadjes trokken.
Ze pakte de pillen van tafel en keek ernaar.
"Wat zijn dat voor pillen? Ook van Jan?"
"Die pillen zijn van mij en daar blijf jij af," zei ik.
"Wat zijn dat voor pillen?" vroeg zij indringend en legde ze weer op tafel.
"Wat maakt dat nou uit," zei ik, "jij hoeft ze niet in te nemen."
"Wat zijn dat voor pillen?" vroeg ze opnieuw en reikte weer naar de heggenschaar.
"Ze zijn voor Maria," loog ik vlot.
"Waarom?"
"Dat gaat je geen reet aan."
Ze gromde dierlijk, greep met een vloeiende doch harde beweging mij bij de keel en duwde mijn hoofd ruw op bed.
"Waarom?"
"Je hoeft niet alles te weten en je blijft van die pillen af."
"Waarom slikt Maria pillen?" De heks kneep mij nu fors in de strot zodat ik nauwelijks lucht kreeg.
"Maria heeft last van ongeïnteresseerdheid," piepte ik.
"Ongeïnteresseerdheid." vroeg ze verbaasd, "waarin?"
"In het bedrijven van de liefde."
"In seks?"
"Ja."
"Is ze frigide?"
"Ja, een beetje."
"Nou, ik niet," sprak Oboöl enthousiast en haar greep verslapte, "jongen, je boft."
"Die pillen maken haar supergeil, die maken alle vrouwen supergeil," ging ik verder.
"Dat heb ik niet nodig," zei ze, "ah, daar komt'ie," murmelde ze en greep gretig naar mijn joystick.
Mijn onderbuik werd warm en prikkelde lichtjes. Zonder dat ik lustgevoelens koesterde, zette mijn penis zich langzaam schrap totdat hij reikhalzend in paraat stand kwam.
Oboöl corrigeerde de stand met haar hand en besteeg mij zoals een heer op de fiets stapt.
"Ja, kom maar," zei ze hees, "het feest kan beginnen."
Zij bracht haar heupen omhoog en neer, tegelijkertijd naar voren en naar achteren en voerde het ritme langzaam op.
Ik moet toegeven dat het elixer dat mij was bereid zeer wel doel had getroffen. Niet alleen was mijn glorie in oude luister hersteld, maar het huidige ding zou in bepaalde fotolectuur niet hebben misstaan.
De heks leunde met haar rug tegen mijn opgetrokken knieën. Ze had haar hoofd opzij gedraaid, de ogen gesloten en speelde met haar tepels onderwijl haar lippend likkend.
Ik had mijn handen onder mijn hoofd gelegd en begon ongeïnteresseerd een deuntje te fluiten.
Ze keek mij aan en vroeg waarom ik zo afstandelijk deed.
"Ik vind er geen reet aan," zei ik, "je hebt me een flinke pik bezorgd, maar dat heb je alleen voor jezelf gedaan. Je bent me teveel met jezelf bezig. Je bent niet opgewonden genoeg, dat stimuleert mij niet. Nee, dan Maria, dat is pas feest."
Haar tempo verflauwde en ging over in een slap aftreksel van heupbewegingen. Zij was er niet langer met haar gedachten bij en ik zag aan haar gezicht dat zij maatregelen overwoog. Beurtelings keek zij tersluiks naar de pillen en dan weer naar mij terwijl ik het plafond bestudeerde en doorging met achteloos fluiten.
Plotseling greep zij de strip en met een gedecideerd gebaar drukte zij alle zeven pillen achter elkaar naar buiten, legde ze in de palm van haar hand, sloeg ze in een keer achterover en nam een slok wijn -als een Franse werkman- zo uit de fles.
"Goed zo," riep ik, "nu wordt het anders."
"Ja," hijgde ze, "nu wordt het een neukfeest. Nu gaan we spuiten!"
Ik greep haar bij de scheerriemen en bewoog mijn nu inmiddels sterk gezwollen geslachtsdeel in haar ranzig voorgeborchte op en neer.
Dit stimuleerde haar bijzonder, omdat zij dacht dat ik er ook plezier aan beleefde.
"Harder," riep ze, "dieper... dieper..."
Met tegenzin voldeed ik aan haar verzoek. Zij boog zich voorover, zodat ik dieper kon penetreren. Haar hijgende zure adem walmde over mij heen en maakte dat ik tranen in mijn ogen kreeg. Zij had haar ogen gesloten en kreunde zachtjes van genot.
Plotseling nam haar tempo af en leek haar gekreun juist niet van genot afkomstig te zijn. Als een oude wagen kwam zij krakend tot stilstand, legde een hand op haar buik, opende haar ogen en keek mij met haar ongelijke starende kol ogen verdwaasd aan.
"God-ver-domme," bracht zij steunend uit, "ik moet schijten. Uitgerekend nú."
"Doorgaan," kermde ik simulerend.
"Het is het kaasje," kreunde ze, "ik had dat verdomde kaasje niet moeten opvreten. Ik kan ook helemaal niet tegen die rotzooi. Ahhhhh..."
Zij deed nog enkele slappe pogingen en ging vervolgens recht overeind zitten. Met haar eeltige hand kneep ze zo hard in haar buik dat haar vel als glanzende paarlemoeren witte bolletjes tussen haar verweerde vingers naar buiten werd geperst.
"Waar is de plee?" steunde ze.
"Tweede etage, achter de wenteltrap," zei ik.
Met een zuigend geluid, gevolgd door de plop als van een fles die ontkurkt wordt, ontdeed ze zich van mij en liep voorover gebogen, krimpend van kramp en kreunend van ellende naar de deur.
"Ik kom zo terug en neuken we verder, versta je. Denk om je erewoord. Je zult mij neuken."
Ik heb mijn kleren bijeen gegraaid, heb de heggenschaar uit het raam de slotgracht in geflikkerd en ben weggerend.
Ik heb de grote houten deur achter mij op slot gedraaid en terwijl ik de sleutel in de gracht gooide, hoorde ik Oboöl amechtig bij haar anale weeën achter de wenteltrap schreeuwen. Zij krijste zo hard dat de kraaien er door verstoord werden en klagend en onzeker om de transen cirkelden.
Haar bezem, die ik veiligheidshalve had meegenomen, heb ik tegen de stenen trap stuk geslagen en achter de rododendrons gegooid.
Ik ben naar huis teruggegaan en heb nog dezelfde nacht mijn meest noodzakelijke spullen gepakt. Daarna ben ik vertrokken naar mijn zomerhuisje, waar ik dit verhaal opschrijf.
Het is nu laat en stil, behalve dat er ineens veel kraaien om mijn huisje cirkelen.
Kort geleden heb ik Kits gebeld en hem gevraagd waarom hij in hemelsnaam...
Er wordt op de deur geklopt. Er is iemand aan de deur...
Bernhard von Schieburg
